Niewygaszony odruch moro u dziecka – przyczyny, objawy i skutki

Co to jest niewygaszony odruch moro u dziecka?

Niewygaszony odruch moro u dziecka to taki, który nie zanika wraz z wiekiem i rozwojem dziecka, lecz utrzymuje się po 6. miesiącu życia, a nawet po 1. roku życia. Niewygaszony odruch moro u dziecka może być wywołany przez różne bodźce, nawet te, które nie są nagłe ani silne, np. dotyk, głos, ruch. Odruch może być też nasilony i częsty, występując kilka lub kilkanaście razy dziennie. Niewygaszony odruch moro u dziecka może być problematyczny i niebezpieczny, ponieważ wpływa negatywnie na funkcjonowanie dziecka, zarówno fizyczne, jak i psychiczne.

Jakie są przyczyny niewygaszonego odruchu moro u dziecka?

Przyczyny niewygaszonego odruchu moro u dziecka mogą być różne i zależą od indywidualnej sytuacji dziecka. Niektóre z możliwych przyczyn to:

• Niedojrzałość lub uszkodzenie układu nerwowego – odruch moro jest kontrolowany przez pniowy ośrodek nerwowy, który jest odpowiedzialny za podstawowe funkcje życiowe, takie jak oddychanie, tętno, ciśnienie krwi, itp. Jeśli ten ośrodek jest niedojrzały lub uszkodzony, np. przez niedotlenienie, uraz, infekcję, krwotok, czy wadę wrodzoną, może to powodować, że odruch moro nie zanika lub jest nadmierny. Niedojrzałość lub uszkodzenie układu nerwowego może być też związane z innymi zaburzeniami, takimi jak padaczka, autyzm, ADHD, dysleksja, itp.
• Stres lub trauma – odruch moro jest związany z reakcją walki lub ucieczki, która jest naturalną i ochronną odpowiedzią organizmu na zagrożenie. Jeśli dziecko doświadcza stresu lub traumy, np. przez poród, hospitalizację, operację, przemoc, zaniedbanie, czy separację, może to powodować, że odruch moro jest wywoływany przez zbyt wiele bodźców lub jest zbyt silny. Stres lub trauma może być też związana z innymi problemami, takimi jak lęki, fobie, zaburzenia snu, zaburzenia odżywiania, itp.
• Niewłaściwa stymulacja lub opieka – odruch moro jest związany z potrzebą bezpieczeństwa i przywiązania, która jest podstawową i niezbędną potrzebą dziecka. Jeśli dziecko nie otrzymuje odpowiedniej stymulacji lub opieki, np. przez brak kontaktu, zabawy, rozmowy, czytania, czy przytulania, może to powodować, że odruch moro jest wyrażeniem lęku, niepokoju, czy samotności. Niewłaściwa stymulacja lub opieka może być też związana z innymi trudnościami, takimi jak opóźnienie rozwoju, niska samoocena, problemy z nawiązywaniem relacji, itp.

Jakie są następstwa niewygaszonego odruchu moro u dziecka?

Skutki niewygaszonego odruchu moro u dziecka mogą być różne i zależą od stopnia i czasu trwania odruchu. Niektóre z możliwych skutków to:

• Problemy z zasypianiem, utrzymaniem snu lub budzeniem się – dziecko może mieć trudności z usypianiem, ponieważ odruch moro utrudnia mu się zrelaksować i uspokoić. Maluch może też często się budzić, ponieważ odruch wybudza je ze snu. Dziecko może też mieć problemy z wstawaniem, ponieważ odruch moro sprawia, że jest ospałe i zmęczone.
• Problemy z jedzeniem, trawieniem lub wypróżnianiem – dziecko może mieć problemy z jedzeniem, ponieważ odruch moro utrudnia mu ssanie, gryzienie, żucie i połykanie. Maluch może też mieć problemy z trawieniem, ponieważ odruch moro zaburza pracę układu pokarmowego. Mogą też wystąpić problemy z wypróżnianiem, ponieważ odruch moro wpływa na mięśnie zwieraczy i perystaltykę jelit.
• Problemy z ruchem, równowagą lub koordynacją – dziecko może mieć problemy z ruchem, ponieważ odruch moro utrudnia mu kontrolowanie swoich mięśni i stawów. Maluch może też mieć problemy z równowagą, ponieważ odruch moro zaburza jego poczucie położenia ciała w przestrzeni. Mogą pojawić się również problemy z koordynacją, ponieważ odruch moro utrudnia dziecku dopasowanie ruchów do sytuacji i celu.
• Problemy z nauką, pamięcią lub koncentracją – dziecko może mieć problemy z nauką, ponieważ odruch moro utrudnia mu przetwarzanie i zrozumienie informacji. Może też mieć problemy z pamięcią, ponieważ odruch utrudnia mu zapamiętywanie i przypominanie sobie danych. Do tego mogą dojść problemy z koncentracją, ponieważ odruch moro utrudnia mu skupienie się i utrzymanie uwagi.
• Problemy z emocjami, zachowaniem lub relacjami – dziecko może mieć problemy z emocjami, ponieważ odruch moro utrudnia mu regulowanie i wyrażanie swoich uczuć. Do tego mogą dochodzić problemy z zachowaniem, ponieważ odruch moro utrudnia dziecku dostosowanie się do zasad i norm społecznych. Nasza pociecha może też mieć problemy z relacjami, ponieważ odruch moro utrudnia jej nawiązywanie i utrzymywanie kontaktu z innymi ludźmi.

Jak zapobiegać i leczyć niewygaszony odruch moro u dziecka?

Zapobieganie i leczenie niewygaszonego odruchu moro u dziecka wymaga współpracy i zaangażowania rodziców, lekarzy, terapeutów i nauczycieli. Nie ma jednej, uniwersalnej metody, która działa na każde dziecko i każdy przypadek. Każde dziecko jest inne i potrzebuje indywidualnego podejścia i dostosowania. Niektóre z możliwych metod to:

• Diagnoza i leczenie przyczyn – należy zidentyfikować i leczyć ewentualne przyczyny niewygaszonego odruchu moro u dziecka, takie jak niedojrzałość lub uszkodzenie układu nerwowego, stres lub trauma, niewłaściwa stymulacja lub opieka. Należy skonsultować się z lekarzem pediatrą, neurologiem, psychiatrą, psychologiem lub innym specjalistą, który może zbadać dziecko, zlecić odpowiednie badania, postawić diagnozę i zaproponować leczenie. Leczenie może obejmować leki, terapię, rehabilitację, konsultacje, porady, itp.
• Stymulacja i terapia sensoryczna – polega na dostarczaniu dziecku odpowiednich bodźców sensorycznych, takich jak dotyk, dźwięk, światło, zapach, smak, ruch, temperatura, itp. Celem jest poprawa integracji i przetwarzania informacji zmysłowych przez układ nerwowy. Stymulacja i terapia sensoryczna pomagają dziecku zredukować nadwrażliwość lub niedowrażliwość na bodźce, poprawić równowagę, koordynację, koncentrację, pamięć, naukę, emocje, zachowanie i relacje. Stymulacja i terapia sensoryczna mogą być prowadzone przez terapeutę, rodzica lub nauczyciela, w domu, w gabinecie lub w szkole, indywidualnie lub grupowo, z użyciem różnych materiałów, narzędzi, zabawek, gier, ćwiczeń, itp.
• Ćwiczenia i terapia ruchowa – polegają na wykonywaniu przez dziecko odpowiednich ćwiczeń fizycznych, które mają na celu poprawę funkcjonowania układu mięśniowo-szkieletowego, układu ruchu i układu nerwowego. Ćwiczenia i terapia ruchowa pomagają dziecku zwiększyć siłę, elastyczność, wytrzymałość, zręczność, szybkość i precyzję ruchów. Ćwiczenia i terapia ruchowa pomagają też dziecku poprawić postawę, równowagę, koordynację, orientację przestrzenną, motorykę małą i dużą, grafomotorykę, itp. Ćwiczenia i terapia ruchowa mogą być prowadzone przez terapeutę, rodzica lub nauczyciela, w domu, w gabinecie lub w szkole, indywidualnie lub grupowo, z użyciem różnych sprzętów, przyrządów, akcesoriów, itp.
• Relaksacja i terapia emocjonalna – polegają na stosowaniu przez dziecko różnych technik i metod, które mają na celu poprawę stanu psychicznego, emocjonalnego i duchowego dziecka. Relaksacja i terapia emocjonalna pomagają dziecku zredukować stres, napięcie, lęk, niepokój, smutek, złość, frustrację, itp. Relaksacja i terapia emocjonalna pomagają też dziecku zwiększyć spokój, radość, zadowolenie, pewność siebie, samoakceptację, samoświadomość, itp. Relaksacja i terapia emocjonalna mogą być prowadzone przez terapeutę, rodzica lub nauczyciela, w domu, w gabinecie lub w szkole, indywidualnie lub grupowo, z użyciem różnych technik, takich jak: oddech, medytacja, wizualizacja, muzyka, aromaterapia, masaż, biofeedback, itp.