Zaburzenia odżywiania to choroba jak każda inna. Wymaga diagnozy i właściwego leczenia. Często kobiety, które się z nią zmagają zachodzą w ciążę i niestety nie mają świadomości, jak ta choroba może wpłynąć na zdrowie ich dzieci.
Jak zaburzenia odżywiania mogą wpłynąć na ciążę?
Na wstępie warto zaznaczyć, że ciąża może wpłynąć na pojawienie się ukrytych dotąd tendencji do zaburzeń odżywiania. Zmiany, które zachodzą w ciele podczas ciąży mogą skutkować kompleksami i walką z „dodatkowymi” kilogramami. Dlatego tak ważne jest, by dbać o swoje zdrowie psychiczne zarówno przed zajściem w ciążę, jak i w jej trakcie.
Zarówno odmawianie sobie pokarmu, restrykcyjna dieta i ćwiczenia, jak i przejadanie się czy prowokowanie wymiotów, mają duży wpływ na cały organizm. Badania wykazały, że w przypadku kobiet cierpiących na zaburzenia odżywiania zwiększa się ryzyko poronienia podczas ciąży. Zwłaszcza u kobiet, których BMI wynosi poniżej 20.
Może również dojść do przedwczesnego porodu.
Osoby chore w trakcie ciąży doświadczają większego zmęczenia, częstych zawrotów głowy, a nawet utraty masy kości. Niestety to nie wszystko. Według badań u nawet 1/3 kobiet cierpiących na zaburzenia odżywiania może wystąpić depresja poporodowa. U zdrowych kobiet ryzyko to jest znacznie mniejsze i wynosi od 3 do 12%. Statystyki wskazują też, że w pierwszym przypadku szybciej dochodzi do odstawienia karmienia piersią.
Z powyższych danych płynie wniosek, iż warto zakończyć proces zdrowienia z zaburzeń odżywiania przed zajściem w ciążę.
A co z dzieckiem?
Dziecko będąc w łonie matki, jest całkowicie od niej zależne. Jeśli kobieta choruje, ono razem z nią. Ważne, by przyszłe mamy wiedziały, że obsesyjne ćwiczenie, kontrolowanie wagi, niedojadanie mogą mieć niekorzystny wpływ na zdrowie ich dzieci. Częstym tego skutkiem jest niska masa ciała noworodka. Co może, lecz nie musi, świadczyć o tym, że w przyszłości będzie wolniej się rozwijało.
Zaburzenia mogą mieć także wpływ na relację z dzieckiem. Matka może odczuwać brak więzi z pociechą, a także być w stosunku do niej bardziej krytyczna. Kobieta, która zmaga się z zburzeniami odżywiania, może przenieść tę chorobę na dziecko. Przejawem będzie kontrolowanie ilości spożywanego przez nie jedzenia lub odwrotnie – przekarmianie go. Unikanie pewnej grupy pokarmów przez matkę, może oznaczać wyeliminowanie z diety dziecka potrzebnych dla jego rozwoju składników np. tłuszczy.
Co dalej?
Warto dodać, że choroby i zaburzenia psychiczne są dziedziczne. Otrzymujemy je nie tylko od rodziców, ale również od dziadków. Nie musi to jednak oznaczać, że dziecko „skazane jest” na zmaganie się z zaburzeniami odżywiania. Ryzyko choroby maleje,
kiedy w domu obecna jest akceptacja, miłość, bezpieczeństwo, bliskość i poszanowanie granic.
Wniosek? Nigdy nie jest za późno na leczenie! Zaburzenia odżywiania można pokonać – jestem tego doskonałym przykładem. Droga kobieto, nawet, jeśli jesteś już w ciąży, to dobry moment, by zatroszczyć się o zdrowie – swoje i swojego maluszka.
Aleksandra Dejewska – terapeutka zaburzeń odżywiania, psycholog, autorka książki “Bulimia. Historia mojej choroby”. Od ponad 8 lat pomaga osobom z bulimią i anoreksją pokonać chorobę. Przez 10 lat sama chorowała na bulimię, teraz łącząc wiedzę z osobistym doświadczeniem wspiera swoich pacjentów w odzyskaniu radości z życia i zbudowania zdrowej relacji z samym sobą. Edukuje, inspiruje i chętnie dzieli się swoją historią pokazując, że wyzdrowienie jest możliwe.
W 2018 roku założyła fundację “Aż sobie zazdroszczę”, która pomaga osobom zmagającym się z zaburzeniami odżywiania i ich rodzinom.
